ASLI (11.BÖLÜM)

"Eve atıyorum kendimi. Koltuğa bir çırpı oturuyorum. Derin bir iç çekip etrafımı inceliyorum. Her şeyden usanmış bakışları takınan gözlerim, saate çarpıyor bir an duvardaki. 11:42. Annemin yokluğunu hissediyorum. Bu saatte evde olması gerekiyordu. Saniyeler sonra, "Aslı? Anahtar sende miydi?" diyor ilk önce beni panikleten sonra yüreğimi rahatlatan tanıdık o ses. 
"Evet anne. Ne olur ne olmaz diye yanıma almıştım."
Her zamanki gibi o tatlı gülüşünü yüzüne yerleştiriyor. Özlemişim, kaç gündür eve olduğundan geç saatlerde geliyordu. Nihayet annem karşımdaki koltuğa hızlıca oturuyor. Şaşırmıyorum, her zaman böyle acelecidir annem, en normal konularda bile. Şimdi soru yağmuruna hazır ol Aslı. Annemin az sonra soracağı sorulara o denli alıştım ki artık, cevapları ezberimde. "Harika, evet anne, evet anne, tamam anne, bakarız anne..."
-"Ee kızım, uzun zamandır anne kız başbaşa konuşamıyorduk.."
"Biz zaten her zaman başbaşa değil miydik? İlâhi annem, evde bizden başka kim var sanki.."
Gülümseyen gözlerimiz, durgun bir hâl alıyor. Kısa bir sessizlik, bize babamın yokluğunu bilmem kaçıncı kez bir daha hissettiriyor. Hep mutlu olup gülmemi isteyen annem,  onun için her ne kadar zor da olsa konuyu değiştirmeye çalışıyor. Onun için çok zor olduğunu biliyorum. Acısını tazelediğim için de pişmanlık duyuyorum. Elbette babamın ölümüne ben de çok üzülüyorum, her zaman bir şeyler eksik oluyor, bu eksikliği, ne zaman bir şeyler yapmaya kalkışsam, dolu dolu hissediyorum. Ama annemin üzüntüsü başka.. 

Bundan 4,5 yıl öncesiydi.."

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

2015

"NE DÜŞÜNDÜĞÜNÜ BİLİYORUM"

BUSUU YÖNTEMİ