SEVGİ ÜZERİNE (HİKAYE)
Sokakta yürürken kaldırımın bir kenarına oturmuş, etrafına aval aval bakan ve her bakışında yüzünü ekşiten bir adam gördüm. Elinde bir çay bardağı, bakışlarının eşliği ile yudumluyordu sıcacık çayını. Yüzünün o ekşi ifadesi ile çayın sıcaklığı ve lezzeti arasında dağlar kadar farklar vardı. Kötü bakışlarının ardı arkası kesilmiyordu.
Adamın bu ilginç davranışlarına tepkim, yalnızca içten olmadı. Yanına vardım, oturdum soluna. Arkamızda, içi aylak dolu olan kahvehaneden iki çay istedim. Küçük çırak geldi yanımıza, uzattı çayları bize. Biten çayının ve biten kötü bakışlarının yerini şaşkınlık ifadesi aldı. "Buyrun, içiniz." dedim adama. Bir teşekkür etmeye ihtiyaç duymadan aldı ilk yudumunu. Gayet içinden gelerek söylediğini düşündüğüm sözlerine başladı: "Şu insanlar... Bir kadın çocuğu için saçını süpürge ediyor. Kendi yemiyor, çocuğuna yediriyor. Kendi giymiyor, çocuğuna giydiriyor. Bu nedir? Kimse bir başkası için bu denli uğraşmak ister mi? İnsan hiç kendisinden çok başkasının iyiliğini düşünür mü? Ne garip ve salakçadır." Adamın şimdiye dek ettiği tüm tavırlarının, bu konuya bağlandığını düşünüyorum. Önyargıların daima yanlış ve yararsız olduğunu düşünsem de dayanamıyorum: Ne cahil adammış! İç dünyasında yok olan "sevgi"nin dünyada, insanlarda yansımasını farkedemiyor. Cevap vermeye hazırlanmak amacıyla öksürdüm, sesimi düzelttim. Başladım sözlerime : " Kadının evladına gösterdiği ilgi, şefkat, fedakarlık, sevginin temelidir. Evladına duyduğu sevginin sonuçlarıdır bunlar. Ona (evladına) karşı sevgi duymazsa zaten bunları yapmaz, istek ve hevesi olmaz. Yalnızca anne-evlat ilişkisi değil, evrende birçok varlık birbirlerine karşı sevgi duyar. Sürekli birbirlerinin iyiliğini isterler. Onun mutlu olabilmesi için ellerinden gelenleri yaparlar. Galiba senin ruhunda da "sevgi" denen eşsiz duygu ölmüş!"
Yutkundu birden. Gözlerini, bir annenin çocuğunu sevişine, okşayışına çevirdi. Az önce ettiğim önyargı doğru idi; Sevgiden yoksun bir adamın hiç bir duygu ve histen haberi yoktur.
( Ben yazdım, düşüncelerinizi bekliyorum.)
Adamın bu ilginç davranışlarına tepkim, yalnızca içten olmadı. Yanına vardım, oturdum soluna. Arkamızda, içi aylak dolu olan kahvehaneden iki çay istedim. Küçük çırak geldi yanımıza, uzattı çayları bize. Biten çayının ve biten kötü bakışlarının yerini şaşkınlık ifadesi aldı. "Buyrun, içiniz." dedim adama. Bir teşekkür etmeye ihtiyaç duymadan aldı ilk yudumunu. Gayet içinden gelerek söylediğini düşündüğüm sözlerine başladı: "Şu insanlar... Bir kadın çocuğu için saçını süpürge ediyor. Kendi yemiyor, çocuğuna yediriyor. Kendi giymiyor, çocuğuna giydiriyor. Bu nedir? Kimse bir başkası için bu denli uğraşmak ister mi? İnsan hiç kendisinden çok başkasının iyiliğini düşünür mü? Ne garip ve salakçadır." Adamın şimdiye dek ettiği tüm tavırlarının, bu konuya bağlandığını düşünüyorum. Önyargıların daima yanlış ve yararsız olduğunu düşünsem de dayanamıyorum: Ne cahil adammış! İç dünyasında yok olan "sevgi"nin dünyada, insanlarda yansımasını farkedemiyor. Cevap vermeye hazırlanmak amacıyla öksürdüm, sesimi düzelttim. Başladım sözlerime : " Kadının evladına gösterdiği ilgi, şefkat, fedakarlık, sevginin temelidir. Evladına duyduğu sevginin sonuçlarıdır bunlar. Ona (evladına) karşı sevgi duymazsa zaten bunları yapmaz, istek ve hevesi olmaz. Yalnızca anne-evlat ilişkisi değil, evrende birçok varlık birbirlerine karşı sevgi duyar. Sürekli birbirlerinin iyiliğini isterler. Onun mutlu olabilmesi için ellerinden gelenleri yaparlar. Galiba senin ruhunda da "sevgi" denen eşsiz duygu ölmüş!"
Yutkundu birden. Gözlerini, bir annenin çocuğunu sevişine, okşayışına çevirdi. Az önce ettiğim önyargı doğru idi; Sevgiden yoksun bir adamın hiç bir duygu ve histen haberi yoktur.
( Ben yazdım, düşüncelerinizi bekliyorum.)
Yorumlar